Maak kennis met: Neelke van Dooren en Rutger Manders

‘Je hebt voor 100% zicht op wat er met je voedsel gebeurt!’

Ze gingen naar dezelfde middelbare school in Gemert, maar kenden elkaar niet in die tijd. Daarvoor was het leeftijdsverschil te groot. Zij werd geboren in 1986 en hij in 1990. Dus toen hij een ‘brugger’ was, zat zij al in de vijfde klas. De eerste echte kennismaking was in 2011. Tijdens een actiebijeenkomst van een vrouw in een rolstoel, die zich erover had uitgesproken dat ‘uitgaan in Gemert niet leuk is voor mensen in een rolstoel’.  Zij was uitgenodigd omdat ze bevriend was met de vrouw in kwestie en hij vanuit zijn betrokkenheid bij de gemeentepolitiek. Ze hadden direct een klik en niet lang na die eerste kennismaking hadden ze een date tijdens een optreden in poppodium De Bunker. Ze houden namelijk allebei van stevige rockmuziek, met een voorkeur voor muziek met Ierse invloeden zoals Loreena McKennit en Flogging Molly. Samen bezoeken ze in die tijd met grote regelmaat concerten en festivals, totdat vijf jaar geleden hun tweelingdochters Ellen en Ine worden geboren. Dat bindt hen uiteraard wat meer aan huis, maar ze doen het met alle liefde van de wereld: ‘Het zijn twee intensieve kinderen. Altijd enthousiast, praten veel, ondernemen veel. Buiten spelen, knutselen, noem maar op. Daar hebben we onze handjes aan vol. Geweldig leuk.’ In gesprek met Neelke van Dooren en Rutger Manders. Over hun leven en hun keuze voor deelname aan de Herenboeren Landmeerse Loop. 

Neelke heeft na de havo Sociaal Pedagogische Hulpverlening gestudeerd en is momenteel actief als woonbegeleider van mensen met een licht verstandelijke beperking: ‘Ik werk vooral in de avonduren omdat juist dan veel begeleiding nodig is. De bewoners werken zelf namelijk overdag, dus dan is dat niet nodig. Ik werk gemiddeld drie dagen in de week. Doordeweeks begin ik rond halfdrie ’s middags tot tien uur ’s avonds; in de weekenden van halfdrie ’s middags tot halfnegen ’s avonds.’
Rutger heeft na het afronden van het vwo, informatica gestudeerd in ’s Hertogenbosch. Hij is onlangs gestart bij een nieuwe werkgever in Eindhoven, als teamleider van een groep softwarespecialisten, in een project voor een klant: ‘Ik bedenk software, maak software, stuur het team aan en sta in nauw contact met de klant. Een hele nieuwe uitdaging voor mij. Spannend, maar ook bijzonder leuk.’

Vegan Challenge
‘We waren al voor mijn zwangerschap gestopt met vlees eten aan de hand van een Vegan Challenge’, vertelt Neelke. ‘Dat is nu ongeveer zes jaar geleden.’ ‘Ik ben daar direct in meegegaan’, vult Rutger aan. ‘Ik ben namelijk degene die kookt hier in huis, dus ik moest wel. Maar dat vond ik absoluut niet erg, want ik voel al langer weerstand tegen de reguliere agro-industrie. Dat gaat alleen nog maar over het grote geld. Niet alleen van die industrie, maar ook van de banken en de supermarkten. Ik had geen zin meer om daaraan mee te doen.’ Neelke: ‘Later zijn we ook biologisch gaan eten en dat is begonnen met groentehapjes voor de kinderen. Die maakten we zelf met groenten uit de supermarkt, in ieder geval niet uit potjes. Maar op een gegeven moment vroegen we ons toch af: “Wat stoppen we eigenlijk in die kinderen? Is dat allemaal wel zo gezond?” Dus toen zijn we meer biologisch gaan doen.’ Rutger: ‘Ja, in eerste instantie met het groentepakket van de Anthoniushoeve in Aarle-Rixtel. Konden we iedere dinsdag een pakket ophalen op een plek in Gemert. Biologische groenten en fruit van de boerderij zelf of van een boerderij in de omgeving. Dat beviel heel goed en dat hebben we één tot anderhalf jaar gedaan.’ ‘Naast ons biologische eten drinken wij ook geen melk meer’, weet Neelke. ‘Eén van de dochters drinkt alleen sojamelk. Zij lust niet eens koeienmelk. De ander vindt dat wel lekker, maar krijgt het bij oma. Hier drinkt ze vooral water. Verder eten we alleen vegan kaas en geen vlees of vis. Rutger en de kinderen willen zich nog wel eens aan een tonijnpizza wagen als we buiten de deur eten, maar ik niet. Als je ziet wat daar voor rommel in zit qua zware metalen en zo, dan hoef ik niet meer. Dat heb ik van documentaires op Netflix over gezond voedsel. “Forks over knives” en wat vis betreft vooral “Seaspiracy”. Bovendien wordt het vegetarische aanbod steeds beter en smakelijker. Dat maakt het uiteraard wel gemakkelijker.’  

Bij de Herenboeren
Neelke over hoe zij en Rutger bij de Herenboeren Landmeerse Loop kwamen: ‘Wij hoorden van de Herenboeren via een neef van een vriend van mijn vader. Die neef zat bij de Herenboeren en vertelde dat je daar niet alleen groenten kon afnemen, maar dat je er ook mee kon werken op het land. Wij hebben ons toen niet direct aangemeld, maar waren wel geïnteresseerd.’ Rutger vult aan: ‘Ook omdat wij nog een abonnement hadden bij de Antoniushoeve. Daar hoefden we zelf niet mee te werken en het was ook wel wat goedkoper dan de Herenboeren. Maar op een gegeven moment woonden we in De Bunker een lezing bij over duurzaamheid. Daar spraken we ook met de klimaatburgermeester van Gemert-Bakel – die ook bij de Herenboeren zit – en nog iemand anders van de Herenboeren. Die laatste legde het concept van de Herenboeren nog eens goed uit. En toen hadden we zoiets van: “Toch maar een keer een rondleiding bijwonen.” Dat hebben we gedaan en we waren direct verkocht.’
‘Het gemakkelijke aan de Herenboeren is dat je alles meteen goed doet’, aldus Rutger. ‘Geen gebruik van gifstoffen, inzetten op maximaal herstel van de kwaliteit van de grond, mee-eten met de seizoenen, het gebeurt allemaal zonder dat je erbij na hoeft te denken. Maar wat ons misschien wel het meeste aansprak in de Herenboeren is dat je voor 100% zicht hebt op wat er met je voedsel gebeurt. Dat je van niemand anders afhankelijk bent, ook niet van wat er in Den Haag of Brussel wordt besloten. Dat je het heft in eigen handen neemt en zegt: “Wij doen het zo!”

Educatief én rustgevend
‘De boerderij van de Herenboeren levert ook educatie voor de kinderen op’, aldus Neelke. ‘Ze gaan met ons mee ernaartoe, ze spelen er, ze helpen op hun manier mee en ze vinden het helemaal geweldig. Maar onwillekeurig zien ze ook dat groente van het land komt en niet uit een pakje in de supermarkt. Dat krijgen ze toch mooi mee.’ Rutger: ‘Ik herinner me ook een soort van evenement op woensdagmiddag: “Jong geleerd, oud gedaan”. Voor de kinderen en kleinkinderen van de leden van de Herenboerderij. Dat was echt een onvergetelijke middag voor ze. In de buitenlucht, naar alles kijken, vragen stellen aan boer Miriam, dat was echt een hele leuke ervaring voor ze. Maar ook voor ons volwassenen is het heerlijk om op de boerderij te zijn. Ik wil er ’s avonds na het werk nog wel eens naar toe rijden om wat te schoffelen. Dat is zo heerlijk rustgevend. Je hoofd leegmaken. Die plek is zo mooi, zo wijds. De rust. Je kunt er tegelijkertijd ontspannen en iets betekenen. Je bent immers bezig met het verbouwen van eerlijk en gezond voedsel.’

Met 160 gezinnen een boerderij starten
‘Ik vind het fantastisch om te zien hoe goed alles loopt’, vertelt Rutger. ‘Met de boeren en met ál die vrijwilligers die iedere week weer paraat staan om te werken op het land. Maar het is ook bijzonder bevredigend om zelf de handen uit de mouwen te steken. Ik heb zelf een tijd bij de werkgroep “activiteiten” gezeten en heb een tijd rondleidingen gegeven. Ook bijzonder leuk omdat je in contact komt met allemaal verschillende mensen, die allemaal op hun eigen manier aangeven waarom ze geïnteresseerd zijn in de Herenboeren. Iedereen heeft zijn eigen argumenten. En vervolgens is het ook heel leuk om met ál die verschillende mensen een club of gemeenschap te vormen, met één gezamenlijk doel. Die verbondenheid van samen naar iets streven. Om gezamenlijk iets goeds te doen voor de natuur. En het klinkt natuurlijk wel leuk om tegen iemand te zeggen “dat je een boerderij hebt”. Want dat is het wel hè. Je bent samen met 160 andere gezinnen een boerderij gestart.’