De menselijke maat van voedselproductie is zichtbaar en kan beleefd worden.
Aan de hand van de waardepunten zoals die op de site van Herenboeren Nederland te vinden zijn schrijf ik een serie stukjes over wat zo’n zinnetje bij me oproept. Elke waarde een nieuw inzicht om te delen. Veel leesplezier! En voor de jeugd, als je dit wil gebruiken voor een werkstuk op school, be my gast. En wij herenboeren staan klaar voor een lezing op school!
Waarde:
De menselijke maat van voedselproductie is zichtbaar en kan beleefd worden.
Er komen gedachtestromen in mij op gang:
De buitenkant van de menselijke maat = schaalgrootte van de boerderij = monocultuur megaboerderij versus gemengd bedrijf herenboerderij van bepaalde omvang. Kleine boeren overleven niet en verkopen hun grond aan grote boeren die nog groter worden. Mijn hoofd gaat helemaal op hol met deze buitenkanten. Elke dag is dit in het nieuws. Oude hoofdzaken.
Hoe ziet mijn binnenkant van de menselijke maat eruit? Hoe verbind ik dat hoofd en hart?
Ik denk vaak aan een oud gezegde: “De ziel reist te paard”.
Letterlijk ervaar ik dit als; reizend met de snelheid van een stappend paard kan ik de voortbeweging met mijn bewustzijn helemaal bijbenen. Ik kan me verbinden met mijn omgeving en alle wezens die zich daarin bevinden. Ik zie de mestkever op het pad ploeteren met zijn konijnenkeutel en stap er over heen in plaats van erop. Ik voel de aarde onder mijn voeten en weet waar en waarop ik loop. Lekker belangrijk?
Als ik nu in 2 uurtjes naar Groningen rijd in mijn auto zie ik bij aankomst op de voorkant van mijn auto welke wezentjes mijn reisdrift niet overleefd hebben. Veel insecten en misschien wat veertjes van een vogeltje, helaas, kansloos. En dat buiten mijn bewustzijn om. Vooral dat laatste, buiten mijn bewustzijn om, zet me aan het denken. Het enige excuus is geen excuus: had het vogeltje maar geen vogeltje moeten worden. Had die bij maar geen bij moeten worden! Dieren hebben toch geen bewustzijn? Dus waar maak ik me druk over!
Nou, ik zie wel eens een ree in een weiland. Lekker grazen, beetje slenteren. 300 meter afstand. Als ik er een beetje achteloos voorbij kijk gaat het ree rustig zijn gang. Zodra ik mijn aandacht op hem vestig kijkt het ree op, kijkt me aan, en onderzoekt of het veilig is. Of er zit een specht tegen een boomstam, op zoek naar beestjes. Als ik achteloos rondkijk blijft ie gewoon zitten doen waar ie mee bezig is. Zodra ik mijn aandacht op hem richt hopt de specht snel achter de stam zodat ik uit zicht ben. Heeft dit met bewustzijn te maken? Het fijne weet ik er niet van, ik ben geen bioloog, maar iets met ziel is er misschien wel. De ziel reist te paard, dit gezegde reist met mij mee, ook als ik de collateral damage aan de voorkant van mijn auto zie na een lange reis op een mooie zomeravond.
Wat is de link van deze gedachten met onze herenboerderij?
Door het lokale karakter van onze coöperatieve boerderij is snelheid geen item. De opbrengst wordt niet de wereld over gereden en gevlogen. Van het begin tot het eind, van zaadje tot vertering, alles speelt zich lokaal af.
En de snelheid op de boerderij is natuurgedreven. De plantjes groeien precies snel genoeg. De varkens groeien al spelend en plezier makend precies snel genoeg. Het fruit rijpt precies snel genoeg.
En wij, de herenboeren, mogen daar tussen staan en het wonder van al die natuurlijke beweging, voor ons moderne mensen vaak ZOOOOO TRAAAAAAG, tot ons nemen terwijl we wandelen of stil staan. En ons verwonderen over al die beweging om ons heen. En gek, de wereld raast door, mijn werk gaat ook snel, maar in de vertraging van “de ziel reist te paard” voel ik me het meest mens.
Dank voor je aandacht,
Met herenboerengroet,
Kartrekker Ruud Billenkamp